มันมี 2 เรื่องที่ปนกันอยู่

สิ่งที่คนอื่นพูด
กับสิ่งที่เราเป็น

สิ่งที่คนอื่นคิด
กับสิ่งที่เราทำ

สิ่งที่คนอื่นมอง
กับสิ่งที่เราเห็น

สิ่งที่คนอื่นคาด
กับสิ่งที่เราหวัง

สิ่งเดียวกัน แต่ มัน ไม่เหมือนกัน
มัน ปนกัน อยู่

ต่างกันทั้งความหมาย
ต่างกันทั้งสายตาที่มอง
ต่างกันทั้งความรู้สึก
ต่างกันทั้งขณะเวลา


I've Never Been To Me

ฉันมักจะพร่ำบอกเสมอ ว่าฉันไม่เคยเข้าใจตัวเอง
แล้วทำไม ฉันยังหวังให้คนอื่น เข้าใจฉันหล่ะ???


...เพราะมันมี 2 เรื่องที่ปนกัน ...

... บอกกับใจ ... อย่าได้แคร์....

หินกลิ้ง

ฉันเหมือน หินก้อน เล็ก ๆ
ที่ถูก โยนไปทางนั้นที ทางโน้นที
ทุกคน ต่าง ขบขัน ที่ฉันวิ่งไปตามใจเขา

ฉันก็แค่ หินก้อน เล็ก ๆ
ไม่มีอำนาจต้านทานแรงเหวี่ยง
จนดูเหมือน ไม่เป็นตัวเอง
กลิ้งไปทางโน้น กลิ้งไปทางนี้
บางที ก็ตกลงไปในหลุมที่เขาขุดเอาไว้


แม้จะไม่เต็มใจนัก
แม้จะไม่ชอบใจนัก
แม้จะขมุกขะมอม เลอะเทอะ
แม้จะดูไม่ยิ่งใหญ่ อะไรเลย


ท่ามกลางเสียงหัวเราะและหลุมพราง
ยิ่งกลิ้งไปไกลเท่าไร
เหลี่ยมคมในตัวฉันยิ่งน้อยลง...

รู้คือ...ไม่รู้

เรารู้อะไรจริงบ้าง

บางสิ่งอย่าง
เหมือนจะใกล้ แต่ก็ไกล

บางสิ่งอย่าง
เหมือนจะเข้าใจ แต่เมื่อมองดูดีๆ
งงงงงงอยู่วนวนวน

บางสิ่งอย่าง
เห็นคล้ายจะเป็นรูปเป็นร่าง
วิ่งเข้าไปจับต้อง ก็กลับหายวับไป อย่างหมอกควัน

บางสิ่งอย่าง

ยิ่งรู้ ยิ่งเหมือนไม่รู้

เพียงเรื่องเดียวที่รู้จริง

เราไม่รู้อะไรเลยจริงๆ

..........

ความไม่เท่า…กัน

….

ความ "ยุติธรรม" ไม่มีอยู่จริงบนโลกใบนี้
ดังนั้นอย่าไปแสวงหามัน….ให้ลำบาก

จริงๆ แล้วโดยส่วนตัว ก็ไม่ได้จริงจังกับคำๆ นี้มากมายนัก
ขนาดโลก ที่ใครบอกว่า กลม จริงๆแล้วมันยังเอียงหน่อยๆ เบี้ยวนิดๆ

จะไปเอาอะไรมากมายกับความรู้สึกของคน ละเน้อ วันนี้เห็นอย่าง พรุ่งนี้มองอีกอย่าง
มาตรฐานการตัดสินใจ ขึ้นอยู่กับว่า จะเลือกมองส่วนไหน … ไม่ต่างกับตาบอดคลำช้าง

จับโดนตรงไหน ก็จินตนาการว่าเป็นไอ้นู่นไอ้นี่ …

แปลกแต่จริงนะ ทั้งๆ ที่วิธีการที่ง่ายที่สุดที่จะทำให้เห็น บางอย่างมันชัดขึ้น ก็แค่ ถอยออกมามองภาพโดยรวม
แต่สัณชาติญาณของมนุษย์กลับสั่งให้เราวิ่งกระโจนเข้าหากันเสียอย่างนั้น เหอ… เหอ ….

… ยอมรับว่า ตัวเองก็เป็นคนออกจะเอียงๆ… ไม่เทียมเท่าเสียด้วย
โดยมากจะให้ความสำคัญกับหัวใจ มากกว่า ส่วนสมอง …
ชีวิตที่ดำเนินอยู่ เลยดูเหมือนจะเหลวเป๋วไม่เป็นท่า ฮี่ๆๆ
ถ้ามองในมุมของคนอื่น ข้าพเจ้าเองเป็นคนไม่เคยประสบความสำเร็จในชีวิตเป็นแน่
และคงไม่มีเด็กที่ไหนใฝ่ฝัน ว่าอยากโตขึ้นเป็นแบบเจ๊คนนี้ …. ฟันธง

เรียนคณะที่คนไม่เลือก ทำงานที่คนอื่นส่ายหน้า
เงินเดือนพอประทังชีวิต …

ความใฝ่ฝัน "อยากเป็นคนธรรมดา" จนป่านนี้ก็ยังไม่เคยเปลี่ยน
จะ "คนพิเศษ" "คนสำคัญ" มันคงยิ่งใหญ่ไป … สำหรับฉัน

เส้นแบ่งของความไม่เท่ากัน ใหญ่คับฟ้า แต่ผู้คนเลือกที่จะมองไม่เห็น …
แต่สิ่งเล็กน้อย ที่บางเสืยจนต้องใช้แว่นขยาย เรากลับยึดมั่นถือมั่น …

คนเล็กๆอย่างเรา ใช้พื้นที่ไม่มากหรอกนะ
แต่ทำไม? ตอนนี้....แทบไม่มีที่จะยืน แล้ว …..

เปลือก...

ฉันมองชีวิตตัวเองดั่งหัวหอมอยู่บ่อยครั้ง
ความรู้สึกนึกคิดของฉันถูกกำหนดโดยสังคม
ห่อหุ้มตัวจริงเอาไว้
ชั้นแล้วชั้นเล่า

ฉันมองชีวิตตัวเองดั่งหัวหอมอยู่บ่อยครั้ง
แกร่งกล้าจริงหรือเมื่อฉันรู้สึกกลัวแทบขาดใจ
เปลือกแข็งแรงสร้างเพื่อปิดบังความอ่อนแอ
แสร้งเย็นชาเพื่อทดแทนความไร้รัก
ห่อหุ้มความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้
ปิดบังความเป็นตัวเองไว้
ชั้นแล้วชั้นเล่า
ชั้นแล้วชั้นเล่า

ไม่มีใครมีโอกาสสัมผัสฉันได้เลย
ไม่มีใครได้รู้จักตัวจริงของฉัน
ถ้าหากฉันไม่ยอมลอกเปลือกของตัวเองทิ้งไปเสียบ้าง
ทั้งที่รู้...แต่ฉันกลัว
เพราะการปอกหอมนั้น
...น้ำตาฉันต้องไหลริน....

ในวันที่ฉันยังหายใจ

...28 มิถุนายน 2550

วันนี้ฉันยังหายใจ....อยู่ใช่ไหม

เธอเองก็คงยังหายใจอยู่

เพียงแต่ว่าเราอยู่คนละที่.....

คุณค่าแห่งการคงอยู่ก็แตกต่างกัน

ฉันยังคงนึกถึงเธอเสมอนะ

แล้วเธอล่ะ นึกถึงฉันบ้างไหม...