วันพุธที่ 16 ธันวาคม พ.ศ. 2552

รู้คือ...ไม่รู้




เรารู้อะไรจริงบ้าง

บางสิ่งอย่าง
เหมือนจะใกล้ แต่ก็ไกล

บางสิ่งอย่าง
เหมือนจะเข้าใจ แต่เมื่อมองดูดีๆ
งงงงงงอยู่วนวนวน



บางสิ่งอย่าง
เห็นคล้ายจะเป็นรูปเป็นร่าง
วิ่งเข้าไปจับต้อง ก็กลับหายวับไป อย่างหมอกควัน


บางสิ่งอย่าง


ยิ่งรู้ ยิ่งเหมือนไม่รู้

เพียงเรื่องเดียวที่รู้จริง


เราไม่รู้อะไรเลยจริงๆ

..........


วันอังคารที่ 15 ธันวาคม พ.ศ. 2552

ความไม่เท่า…กัน

….

ความ "ยุติธรรม" ไม่มีอยู่จริงบนโลกใบนี้
ดังนั้นอย่าไปแสวงหามัน….ให้ลำบาก

จริงๆ แล้วโดยส่วนตัว ก็ไม่ได้จริงจังกับคำๆ นี้มากมายนัก
ขนาดโลก ที่ใครบอกว่า กลม จริงๆแล้วมันยังเอียงหน่อยๆ เบี้ยวนิดๆ

จะไปเอาอะไรมากมายกับความรู้สึกของคน ละเน้อ วันนี้เห็นอย่าง พรุ่งนี้มองอีกอย่าง
มาตรฐานการตัดสินใจ ขึ้นอยู่กับว่า จะเลือกมองส่วนไหน … ไม่ต่างกับตาบอดคลำช้าง

จับโดนตรงไหน ก็จินตนาการว่าเป็นไอ้นู่นไอ้นี่ …

แปลกแต่จริงนะ ทั้งๆ ที่วิธีการที่ง่ายที่สุดที่จะทำให้เห็น บางอย่างมันชัดขึ้น ก็แค่ ถอยออกมามองภาพโดยรวม
แต่สัณชาติญาณของมนุษย์กลับสั่งให้เราวิ่งกระโจนเข้าหากันเสียอย่างนั้น เหอ… เหอ ….

… ยอมรับว่า ตัวเองก็เป็นคนออกจะเอียงๆ… ไม่เทียมเท่าเสียด้วย
โดยมากจะให้ความสำคัญกับหัวใจ มากกว่า ส่วนสมอง …
ชีวิตที่ดำเนินอยู่ เลยดูเหมือนจะเหลวเป๋วไม่เป็นท่า ฮี่ๆๆ
ถ้ามองในมุมของคนอื่น ข้าพเจ้าเองเป็นคนไม่เคยประสบความสำเร็จในชีวิตเป็นแน่
และคงไม่มีเด็กที่ไหนใฝ่ฝัน ว่าอยากโตขึ้นเป็นแบบเจ๊คนนี้ …. ฟันธง

เรียนคณะที่คนไม่เลือก ทำงานที่คนอื่นส่ายหน้า
เงินเดือนพอประทังชีวิต …

ความใฝ่ฝัน "อยากเป็นคนธรรมดา" จนป่านนี้ก็ยังไม่เคยเปลี่ยน
จะ "คนพิเศษ" "คนสำคัญ" มันคงยิ่งใหญ่ไป … สำหรับฉัน

เส้นแบ่งของความไม่เท่ากัน ใหญ่คับฟ้า แต่ผู้คนเลือกที่จะมองไม่เห็น …
แต่สิ่งเล็กน้อย ที่บางเสืยจนต้องใช้แว่นขยาย เรากลับยึดมั่นถือมั่น …

คนเล็กๆอย่างเรา ใช้พื้นที่ไม่มากหรอกนะ
แต่ทำไม? ตอนนี้....แทบไม่มีที่จะยืน แล้ว …..